اقناع و تبلیغ یکی ازحوزه های دیرین، جذاب و صد البته کاربردی علم نوپای ارتباطات است. در این حوزه‌ی مهم، ما با کمبودهای کمی و کیفی زیادی مواجه هستیم. آموزش این حوزه به رشته‌هایی مثل جامعه شناسی، ارتباطات اجتماعی و روانشناسی؛ آن هم به چند واحد اندک، محدود شده است. بدیهی است که این محدودیت کمی، عوارض کیفی متعددی به دنبال خواهد داشت. واحدهای مربوطه چنان اندک است که اساتید به ارائه‌ی چند تعریف و مباحث عمومی و ابتدایی بسنده می‌کنند. نگاهی گذرا به پایان نامه‌های دوره‌ی ارشد و دکتری، به وضوح این کم توجهی را نشان می‌دهد. در هر صورت، این کمبود به دوران بعد از تحصیل و اشتغال دانشجویان هم منتقل می‌شود. بازارکار، نیازهای کاربردی خاص خود را دارد و بعید است که فارغ التحصیلان  این رشته‌های تحصیلی، با اتکا به آن چند واحد عمومی، کلی و غیر کاربردی بتوانند از انجام مدیریت یک پویش تبلیغی یا اجتماعی برآیند. بدون تردید، حوزه‌های اقناع و تبلیغ، بعد هنری و ذوقی پررنگی دارند و چه بسا با اتکا به ذوق و قریحه‌ی شخصی هم بتوان به نیازهای روزافزون سازمان‌ها و شرکت‌های دولتی و خصوصی پاسخ گفت اما این نوع فعالیت غالبا از جنس آزمایش و خطا است و با اتکا بر اطلاعات و دانسته‌های قبلی یا همان روش علمی صورت نمی‌گیرد.